Nóóóóit meer colaflesjes

Ongeacht de visite gaat je riem los en je bovenste knoopje ook

Natuurlijk had je teveel van alles en dan ook nog door elkaar gegeten gisteren. Vroeger zouden je ouders met zo’n blik gekeken hebben van ‘zie je wel ….’

Maar nu was het echt anders. Terugdenkend aan gisteren herinner je je dat je al na 2 colaflesjes uit de droppot het gevoel had een pond drop naar binnen te hebben gewerkt. Geen goed teken en genegeerd door jouw macht der snoepgewoonte. Een opgeblazen gevoel in de loop van de dag, beetje hangerig en de neiging om waar dan ook je hoofd neer te vlijen maar vooral nog meer neiging tot grazen en proppen. “Gut, ik moet vast ongesteld worden, even kijken…” al bladerend door de agenda. ‘s Avonds voelt je maag aan alsof je elk moment als een heliumballon naar het plafond kan opstijgen om daar lijmloos vast te kleven, bewegend op elke luchtverplaatsing. Ongeacht de visite gaat je riem los en je bovenste knoopje ook. “Zoveel heb ik toch niet gegeten”, vraag je je nog af, in je achterhoofd een behoorlijk aantal colaflesjes tellend toch. Blijkbaar kan je je van die dingen dus zo opgeblazen voelen is de conclusie.

‘s Nachts proberen het onrustige woelen, de opkomende misselijkheid en het zweten, te negeren, wat niet lukt. Je denkt weer terug aan de waarschuwende woorden van je ouders, maar het is weer te laat.

Met elke vezel in je lijf hou je het tegen, worstelt om niet boven de pot te hoeven kokhalzen want dat vind je een van de ergste dingen om te doen. Natuurlijk weet je dat je er beter wel aan kan toegeven; nu blijft de energievretende misselijkheid in je rondhangen. Je blijft vechten en je ertegen verzetten. Maar dan eindelijk in een onbewaakt ogenblik de volgende ochtend besluit je maag dat het lang genoeg heeft geduurd en knalt zichzelf alsnog leeg in het grijze teiltje. Geen weerstand die hier tegenop gewassen is.

Helaas, waar braken normaal gesproken oplucht doet het dat nu niet. Zou er dan toch iets anders aan de hand kunnen zijn? Een lichte buikgriep misschien? Een beetje rillerig was je toch ook geweest.

Maar het kwaad is al geschied, de foute link is al gelegd. Je hoeft nóóóóit, nóóóóit meer colaflesjes!

Volgelopen agenda's

Dat vroeger alles beter was durf ik niet te beweren

Er zijn duidelijke verschillen tussen kinderen van - pak ‘m beet - 10 jaar nu en mijn generatie toen, 37 jaar geleden.

In mijn beleving zat je of op muziekles of op een sport. Sommigen mochten het allebei. Daarnaast kreeg je wat huiswerk mee van school, speelde buiten en maakte ruzie met broertjes en zusjes. Af en toe kreeg je snoep, een keer per week patat en als er iemand jarig was een glaasje prik en taart.

In de loop van de laatste 20 jaar is niet alleen de agenda van ouders volgelopen maar ook die van hun kinderen. Meegesleurd door allerlei economische ingrepen is niet alleen vader meer kostwinner. Waar moeder in eerste instantie voor het plezier (weer) ging werken is dat ontaard in een verplichting om de hypotheek, de 2e vakantie, de kinderopvang en de hobby’s mee te kunnen betalen. Steeds vaker zijn vrouwen ook kostwinner, hoewel daarmee de emancipatie nog lang niet is wat zij zou moeten zijn, maar dat terzijde.

De meningen zijn verdeeld. De een beweert dat opvang juist goed is voor de ontwikkeling van het kind, de ander concludeert dat de rust en regelmaat voor het kind er dan niet meer zijn. Zijn alle opvoedregels achterhaald? Hebben kinderen die rust en regelmaat ineens niet meer nodig of zitten deze ergens anders in? Komt nu een kind na schooltijd thuis, wordt snel de sporttas gepakt om naar de training te gaan. In het weekend zijn de wedstrijden. Uitgeput na de training moet er toch ook nog huiswerk gemaakt worden. De volgende dag naar bijles, kon nog net ingepland worden tussen schooltijd en zwemles later. Eenmaal thuis, slaperig van vermoeidheid moeten de sommen die zijn behandeld in bijles nog eens doorgenomen worden en het huiswerk gemaakt. Vaak blijft het hier niet bij en worden ook de overige dagen ingevuld met iets actiefs of sociaals.

Niet zelden vertonen kinderen en ouders symptomen van stress en overspannenheid. Dit wordt in vele varianten met vele verschillende oorzaken benoemd en gediagnosticeerd. Ligt het aan het voedsel, de vloedgolf aan informatie, milieuvervuiling, constante druk op zowel ouders als kinderen om te presteren? Is het een wisselwerking of is de mensheid in sneltempo aan het muteren tot een soort die zichzelf niet meer herkent?