Op schema

De typische kruidige geur van vochtige bladeren, aarde en onkruid dringt door tot in mijn poriën

De kleur van de schemer en het contrast van de inmiddels leeggewaaide bomen tegen de bijna donkergroene lucht zijn onmiskenbaar die van een rijpe herfst. Is het getsjilp van merels in het voorjaar anders dan nu, of beeld ik me dat alleen maar in? Herfstmerels, ze doen dik tegen de rondstruinende katten en zoeken al ruziënd hun slaapplaatsen op. Ondertussen verandert de schemer en duikt binnen enkele minuten steeds dieper en dieper de avond in.

Nooit zal ik dit willen missen, deze herfstschemer. Hij is er elk jaar weer en trekt zich niets aan van alle ruzies, huwelijken, schandalen, sterfgevallen. Als kind absorbeerde ik onbewust het fijne gevoel van de herfst als we buiten speelden en wisten dat we voor donker binnen moesten zijn. Nog net niet snijdend koud, soms zelfs uitzonderlijk zacht in de zon, dan weer mistig en vochtig leidt november ons ook dit jaar naar de winter. Sinterklaas heeft zijn rumoerige intocht gedaan en Nederland houdt de adem in. De veranderingen binnen onze gemeenschap gaan met horten en stoten. Niets blijft hetzelfde, hoe graag velen dat ook zouden willen.

De punten van mijn schoenen zijn nat geworden door het vochtige gras. Toch schijnt de zon en is mijn sjaal ineens overbodig geworden. Ik rol hem onhandig op en houd hem in mijn hand terwijl ik mijn jas openrits. De typische kruidige geur van vochtige bladeren, aarde en onkruid dringt door tot in mijn poriën terwijl ik hem dankbaar opsnuif. Morgen zal ik, net als miljoenen anderen in Nederland, weer de hele dag binnen zitten om het broodnodige geld te verdienen. Misschien is het morgenochtend vroeg mistig en levert dat weer allerlei mooie beelden op die op alle mogelijke social media met anderen gedeeld worden.

We lopen op schema. Het is nu halfzes en helemaal donker. De kat snurkt maar verder is het helemaal stil. Er is ons kou beloofd. De winter komt eraan.