Petten

Hier is het licht anders, klinkt de wind anders.

Nooit had ik gedacht iets te zoeken te hebben hier. Petten: aan zee is de eerste associatie en dan de kerncentrale als ik vertel dat ik verhuisd ben naar Petten. De kerncentrale waar gelukkig alleen nog onderzoek wordt gedaan. De hoek om, even doorlopen en dan is daar de hoge betonnen trap die je de dijk op leidt. Telkens weer als ik de laatste treden op klim, is het geraas dat plotseling op me afkomt vanachter de dikke, solide geasfalteerde dijk zowel verrassend als griezelig. Hier leer je als landrot respect hebben voor deze woeste Noordzee. Een andere Noordzee dan aan de meer populaire kustplaatsen.

De Pettemer kust is de uitloper van de Hondsbossche zeewering, waar Nederland door erosie steeds verder in zee is komen te liggen. Met man en macht wordt er al honderden jaren gestreden tegen de hongerige zee, met een bijzonder resultaat. Een met asfalt, beton en staal versterkte dijk met zijn strekdammen waarover je je kan verwonderen, waar je heerlijk kan lopen, vissen, zitten, maar ook afzien zoals het de wind en het water uitkomt. Even verderop ligt Sint Maartenszee met zijn zandstrand dat ook dagelijks volledig wordt ingenomen door de zee.

Gewend aan zand en winkeltjes stond ik raar te kijken toen ik eenmaal op het eenzame, stoere asfalt stond. Geen liefhebber van drukte en commercieel gekrioel maar wel van de zee, was ik direct verknocht aan deze bijzondere plek. Liefde op het eerste gezicht, en in wederzijdse liefde heb ik een nieuwe draai gevonden. Dagelijks maakt mijn hart een sprong als ik voorbij Alkmaar rijd en in de verte de duinen al zie liggen met hun decor van wolken in fel kustlicht. Door de uitlaatgassen heen meen ik de zee al te kunnen ruiken en krijg haast, ben ongeduldig. Wil naar huis.